Irena Tuwim, Wiersz o najważniejszym wierszu

pod red. Katarzyny Kuczyńskiej-Koschany, Wydawnictwo Ośrodek „Brama Grodzka – Teatr NN”, Poznań 2020

Status i los Ireny Tuwim (1898–1987) jako poetki jest szczególny. Z jednej strony należy do najzdolniejszych poetek dwudziestolecia międzywojennego, wymienianych w opiniach krytycznych jednym tchem z Zuzanną Ginczanką, Kazimierą Iłłakowiczówną, Marią Pawlikowską-Jasnorzewską. Z drugiej – jest młodszą siostrą wybitnego poety, pierwszej wielkości ekspansywnej grupy Skamander („siostrą Szekspira”). Osiągnięcia – debiut w osiemnastym roku życia (wiersz „Panienka” 1916) trzy tomy poetyckie wydanie w międzywojniu, „24 wiersze” (1921), „Listy” (1926), „Miłość szczęśliwa” (1930), autorski wybór wierszy z 1958 roku, przyjęty przez Annę Kamieńską entuzjastycznie jako „powrót poetki”, znakomite „Łódzkie pory roku” (1956), z nakreślonym fascynującym obrazem przedwojennego dzieciństwa obojga Tuwimów w mieście fabrycznym, świetne i wznawiane dzieła literatury dziecięcej („Marek Wagarek” 1955; „O pingwinie Kleofasku” 1960; „Co okręt wiezie?” 1962; „Pampilio” 1962) – to wszystko umknęło czytelnikom siostry Juliana. Pisany był jej długowieczny żywot w cieniu.